محمود موسوی در هنگام مرگ ۷۸ سال سن داشت. او در دهه ۱۳۳۰ در رشته باستان‌شناسی در دانشگاه تهران تحصیل کرد و سپس در سازمان میراث فرهنگی به‌عنوان پژوهشگر مشغول به کار شد. پس از انقلاب در سال ۱۳۶۶ مدیریت پژوهش‌های باستان‌شناسی سازمان میراث فرهنگی را به عهده داشت و در سال ۱۳۷۳ به‌عنوان دبیر اجرایی نخستین گردهمایی باستان‌شناسی ایران را برگزار کرد.
موسوی در کاوش‌های میدانی متعددی شرکت یا سرپرستی آن‌ها را به عهده داشت که از جمله این کاوش‌ها می‌توان به کاوش‌های تخت سلیمان تکاب در آذربایجان غربی، حلیمه‌جان رودبار گیلان، محوطه‌های باستانی زابل، کاوش‌های جزیره کیش، مسجد جمعه اردبیل، حریم مجموعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی و… اشاره کرد.
او همچنین آثار متعددی در زمینه باستان‌شناسی دارد، از جمله: «آغاز دوره تاریخی در ایران شمالی بر اساس یافته‌های باستان‌شناسی»، «باستان‌شناسی ایران»، «باستان شناسی گیلان»، « تاریخچه باستان‌شناسی ایران»، «توس، شهر خفته در تاریخ»، مجموعه مقالات «کرمان‌شناسی»، «یادمان خشتی کوه خواجه زابل» و…
برخی از باستان‌شناسان ایرانی بر این نظرند که محمود موسوی در کارهای میدانی و پژوهشی تبحر زیادی داشت و همیشه در نهایت همه مجهولات را روشن می‌کرد و همه چیز را به دوستان و شاگردانش یاد می‌داد.
موسوی افزون بر کارهای میدانی و پژوهشی، به تاریخ هنر، به‌ویژه شناخت اشیاء و تاریخ‌گذاری روی سفال نیز آگاهی داشت.
نوشته‌ها و آثار محمود موسوی با ترکیب‌بندی کلمات در حوزه باستان‌شناسی، به‌رغم زبان پیچیده و تخصصی این حوزه، برای همگان قابل فهم است. کتاب «توس، شهر خفته در تاریخ» از جمله آثار محمود موسوی است که از چنین ویژگی‌ای برخوردار است.
علی و مهدی دو تن از فرزندان محمود موسوی نیز در آمریکا و فرانسه در رشته باستان‌شناسی تحصیل کرده‌اند.
زمان تشییع پیکر محمود موسوی هنوز اعلام نشده است.
آخرین دیدگاه‌ها