تهران- ایرنا- بعد از آتش‌سوزی‌های پیاپی، این روزها هجوم آفتی به نام «پروانه برگ‌خوار سفید بلوط» نگاه‌ها را به سوی جنگل‌های زاگرس در غرب کشور دوخته و این در حالی است که کمتر کسی درباره باغبان این جنگل‌ها سخن می‌گوید.
این که تصاویر حیوانات مختلف از مار پیتون و کبری تا شیر و پلنگ و جوندگانی کوچک چون سنجاب را در محیط‌های خانگی ببینیم، چندان غریب و دور از ذهن نیست و باغ وحش‌های شخصی مدت‌ها است به یکی از مظاهر خودنمایی تبدیل شده است.
عنصر ناآگاهی از مهم‌ترین پس‌زمینه‌های ایجاد پدیده بیرون کشیدن حیوانات وحشی از زیستگاه‌هایشان است که تبعاتش را در محیط‌زیست و در نهایت سرنوشت جامعه انسانی نشان می‌دهد.
در میان حیوانات وحشی، سنجاب بخشی از اکوسیستم طبیعی ایران و به ویژه جنگل‌های زاگرس است؛ جنگل‌هایی که نقش بسیار مهمی در تعدیل آب و هوا و تامین بیش از ۴۰ درصد از آب شیرین کشور دارند (۱). شاید در نگاه نخست کم شدن تعدادی سنجاب و ورودشان به سکونتگاه‌های انسانی برای طبیعت بی‌تاثیر به نظر برسد، اما باید در نظر داشت که همین تعدادِ اندک نقش انکارناپذیری در تکمیل چرخه «اکوسیستم» و توازن محیط‌زیست ایران دارد.
آخرین دیدگاه‌ها